İmandır hayatın en safi lezzeti ve en halis saadeti…

İmandır saadetin menşei, kayyum değeri, gerçeği…

İmandır, sonsuz bir rahmet, namütenahi bir nimet, ebedi bir devlet…

Evet, saadet ikidir. Biri hakiki, diğeri mecazi…

Hakiki saadet, gerçek bir sürur iklimidir. Firdevsi bir sürur çemberidir. O çember "iman-ilim-ibadet- ihlas" ile yürür. Kemalini bulur. Mecazisi saadet ise, bir seraptır… "Bir üzüm yedirir, bin tokat vurur." Doyurmaz. Tatmin etmez. Elem yüklüdür. Kıvamsızdır. Üzerinde "fena" damgası vardır. Yıkılıp gider, tükenip biter.

Evet, bir lezzet ki, tükeniyor, bitiyor, elden çıkıyor, zaman içinde tazelik ve taravetini muhafaza edemiyorsa o lezzete lezzet denilmez. Demek hakiki lezzet odur ki, hiç zail olmasın, elden çıkmasın. Çünkü devam olmayan şeyde lezzet yoktur.

Bir lezzet ki, içinde ayrılık ve fırak elemi varsa, hicran ile yaralanıyor, kalbi mahsun ve mükedder kılıyor ise ona hakiki lezzet denilemez.

Bir lezzet ki, "kuvvetlerin bileşkeni" sırrına makes olamıyor; akıl, hem kalb, ruh, vicdan ve bütün duygu ve hislerin itminan ve inşirahına, saadet ve süruruna kuvvet veremiyorsa o saadete hakiki saadet denilemez.

Evet, hakiki lezzet odur ki, içinde nefsani, şehvani, zülmani, hayvanı ve şeytanı tuzaklar olmasın. Ruhu sürurlara gark edebilsin. Kalbi firdevsi bir keyfiyete yükseltebilsin.

Evet, tarih boyunca krallar, şahlar, padişahlar hakiki saadeti, iktidar ve saltanatın içinde aramışlar. Bu rüya ve bu hülyanın hiç bitmeyeceğini, bu iktidar ve izzetin hiç tükenmeyeceği vehmetmişler. Ama zaman ve şartlar onları tekzip etmiş. Gün gelmiş, rakipler, düşmanlar, hain ve çapulcular, sahtekâr menfaatperestler, menfaat sinekleri o saltanatı yakıp yıkmış, o izzeti tersine döndürmüşler.

Sefihler, sarhoşlar, mey-horlar saadeti içki masasında, kumar kasasında, zevk-ü safa bahçe ve sofrasında aramışlar. Ama o masalar yıkılmış, o kasalar boşanmış, o sofra ve bahçeler tarumar olmuş. Maksatlarının aksi ile tokat yemişler.

Bir kısım ekâbirler o saadeti, diktatörlükte, zalimane mülkî iktidarda, vurup kırmakta, yakıp yıkmakta, yıkıp kesmekte, iblisane ve deccalane ahvallerin içinde aramışlar.

Bulmuşlar mı? "Hayır!"

Zamanın ezici çarkları onları savurup yokluğa atmış. O zülüm abideleri, o cehennem kütükleri de devrilip gitmişler. Lanetle yâd edilmişler.

Evet, hakiki saadet odur ki, kalb ve gönüllere şifa olsun. Ruhlara firdevsi cennetleri yaşatsın. Kalbleri itminana, insanları ebedi zevk ve sürura gark eylesin.

Evet, ebediyeti kucaklamayan, sönüp giden, yanıp tükenen bir saadet, asla ve asla hakiki bir saadet olamaz.

Evet, Hz. Mevlâna ne güzel demiş: "Ben değilim o padişah, tahtan inip tabuta binen… Benim fermanımdaki yazı ebediyet ve ebediyete giden…"

Evet, ebediyettir insanı doyuran, imandır kalbleri tatmin ve vicdanları teskin eden, ruhları sürurlara gark eden…

Evet, iman ve hidayettir insanı Allah'a dost, Halil ve Habib kılan…

İman ve hidayettir en tatlı bir nimet…

İman ve hidayettir en halis ve en safi vicdanî bir lezzet…

İman ve hidayet, ruhun cennetidir. (1)Firdevsi bir keyfiyettir.

ELHASIL, "Bu hayatın en saf ve hakiki lezzeti ve en halis saadeti imandadır." Çünkü saadet, iman ağacının gölgesidir. İman inkişaf ettikçe saadet de kıvamın bulur. Kemalata gider. Demek "Hayat, Zât-ı Bâki-i Hayy-ı Kayyûm'a baktıkça ve iman dahi hayata hayat ve ruh oldukça hem bekà bulur hem bâki meyveler verir. Hem öyle yükseklenir ki, sermediyet cilvesini alır; daha ömrün kısa ve uzunluğuna bakmaz."(2) Vesselam…

Dipnotlar

[1] İşârâtü'l İcaz, RNK. s.65

[2] Şualar. RNK. S.73