Göller Köyü Erzurum'un Hınıs İlçesi'nin güzel bir köyüdür.

Köyün isminden de anlaşılacağı gibi köyün sınırları içinde üç büyük göl vardır.

 Köyün tarlaları, çayırları, yolları, çayları, pınarları bu göllerin konumuna göre adlandırılır. Elbette ki bu göllerin konumu dışında adlandırılan çayır, tarla, bahçe, bostan adları da vardır.

 Gün gelir sürülerimizle Uzun Göl'ün yolunu tutarız, gün gelir kuzularımızı Mihrali Gölü"nün yamaçlarında otlatırız. Gün gelir Kızılahmet Köyü'ne Hıngo Gölü'nün yanındaki yoldan geçer gideriz.

 Gün gelir, Büyük Çay'ın sularında yüzeriz, Ahirçimen'de çayır biçer, Adetotu'nda herk eder, Ahbun'da şeker pancarı sökeriz.

 Gün gelir Kırno'da buğday biçer, Kırre'de koyun güder, Karahisar'da çift sürer, Hakkı'nın Çayırı'nda öküz otlatırız.

 İşte bu güzel köyde ilkokula gittiğim yıllardı. Hatırladığım kadarıyla 1966-1967 yıllarıydı. Arkadaşlarımla köyün önündeki yamaçlarda yer alan, içinde bir gözenin de bulunduğu çayırlık yeşil alan olan Hakkı'nın Çayırı'nda öküz güdüyorduk.

 Hava ısınınca susamıştım. Pınarın yanına vardım. Pınarın yanında bir tane kâğıt para duruyordu. O parayı babamda ve dedemde görmüştüm. Değerli olduğunu biliyordum; fakat o paranın hangi değeri taşıdığını, onunla neler alınabileceğini bilmiyordum. Kim bilir belki de o güne kadar o parayı elime hiç almamıştım.

Pınarın başında para elimde dururken yanıma arkadaşlarım geldi. Parayı onlara göstererek onu pınarın başında bulduğumu söyledim. Onlar yirmi lirayı tanıdılar. Bu paranın pınara gelen birisi tarafından düşürülmüş olabileceğini konuştuk. Parayı cebime koydum.

 Akşam eve dönüşte parayı ne yapmam gerektiğini düşündüm. Bakkala gidip harcayabilirdim. Fakat bunu yapmak doğru değildi. Çünkü para benim değildi. Parayı evdeki bir büyüğüme vererek ona doğruyu söylemeye karar verdim. Hamza Dede'm bu tür davranışlarımı çok sever, beni takdir eder ve beni mükâfatlandırırdı. Akşam parayı dedeme verdim ve parayı pınarın başında nasıl bulduğumu anlattım. Dedem beni çok sevdi. Parayı, sahibini bulup ona vermek için benden alıp cebine koydu.

 Ertesi gün öğle namazından sonra camide dedem duyuru yapmış. Karşı Mahalle'de oturan "Mehmet" isminde bir amca parayı kayıp ettiği yeri ve paranın miktarını söyleyerek parasını almış.

 Bu para bulma olayından sonra aradan beş yıl kadar bir zaman geçmişti. Buğday zamanı, evimizin önündeki harmanda, kolumdan tutan beyaz tenli uzun boylu geniş yüzlü bir amca dedeme dönerek dedi ki:

-Hamza Emi, benim yirmi lirayı bu çocuk mu bulmuştu?

Dedem: "Evet" deyince, elimi sıkıp bu iyiliği unutmadığını belirterek bana teşekkür etti.

 Onun bu teşekkürü ve herkesin içinde elimi sıkarak başımı okşaması çocukluk yıllarımın gururu oldu.

 O para bulma olayı, geçen yılların çarkları arasında eriyip gitti; fakat unutulmadı.

 O olay unutulmadıkça ruhumda bir karakter oldu.

 O gün bu gündür doğruluk benim karakterim oldu.

 O günden beri Hamza Dede'm, gözümde doğruluk abidesi olarak büyüdü, büyüdükçe büyüdü.

 Şimdi gözlerimin önünde hala o doğup büyüdüğüm evin önündeki harmanda, elindeki yirmi lirayı uzun boylu Mehmet Amcaya veren Hamza Dede'min siluetini görüyor gibiyim.

(İbrahim Köse)