Çocuklar, ellerindeki oyuncaklar alınınca ağlar. Yıllar sonra oyuncağın ne olduğunu anlayınca, o anı hatırlar ve güler.

Anneler, bin bir çile ile yetiştirdikleri evlatları, eloğlunun veya elkızının koynuna girdikten sonra, yetiştirdikleri meyveleri istedikleri gibi yiyememenin acısıyla üzülürler.

Şampiyon sporcular, bu unvanlarını ellerinden alan rakiplerle karşılaştıktan sonra çok kızarlar.

Ses sanatçıları, ses telleri bozulunca, sesleri kısılınca, hayal kırıklığına uğrarlar.

Fabrikatörler, kendi fabrikalarından daha güzel bir fabrika kurulunca ve daha güzel ürünler üretilince kahrolurlar. Bundan daha da kötüsü bir gün gelip kendi fabrikasına dahi gidemeyecek halde, elinde bastonu, bükük beliyle, titreyen dizleriyle bütün yalnızlıkların sokaklarında dolaşırken çok düşünürler.

Evi yanan adam derin bir ah çeker.

Arabasını çarpan adam, kurtulduğuna şükreder.

Dünyaya dönüş aracı bozulan astronot feryat eder.

Acaba ölen adam, ahiret denen başka bir âleme giderken? Güler mi? Üzülür mü? Ağlar mı? Düşünür mü? Ah mı çeker? Kurtulur mu? Yoksa feryat mı eder?