Okumasını ve yazmasını unutalı, dilimiz kuş diline döndü. Aslına bakılırsa kuş dilinden de öte, bir hâle gelip yozlaştı, bodurlaştı. Kelimeler, mânâlar uçunca, el ve kol hareketleriyle anlaşma durumunda kaldık... Noktalama işaretlerine gerek duymayacak kadar kısa ve fakir cümlelerimizle, sağlıklı anlaşabilmemiz mümkün değildir. Hele uzun ve zengin cümleler zihnimizi bulandırmaya, aklımızı karıştırmaya başlayalı, birkaç kelimeyle anlaşan ve daha ziyâde ünlem sesleri çıkaran ilkel kabilelere döndük. Az bildiğimizi saklamak, çok bildiğimizi göstermek istediğimiz günden bu yana acayip kelimelerle, cümleler kurmaya başladık ki, anlayabilene aşk olsun... Şu cümleye (!) bakın:

"Konjektürel olgular bağlamında, reel politik kritikler ve bunların doğurduğu açmazın ayırdına varamıyor, yadsınamaz bir etimolojik ve epistomolojiklerle yanılsamalara sublime gibi orantısal ve uzantısal ereğin gereğine aldanıyoruz..."

İşte dilimizin hâli pür melâli. Bu acâyip ve bir o kadar da şahsiyetsiz ağız kokusunu çektiğimiz gibi, bize ait olan nice servi revân kelimeleri 'banal' buluyor ve vâlidelerimizin kıyafetinden utanır gibi utanıyor ve yokluğa mahkûm ediyoruz. Bir ülkede dil bozulmaya başladı mı, artık gerisi gelir ve bozulamayacak hiçbir şey kalmaz. Ve bu ülkede el birliği ile dili bozduk. Televizyonlar, yazılı basın, radyolar ve internet siteleri ile dilimiz bozuldu. Edebiyatın güzelim yüzüne toprak savurup, onu pazarcı esnafının ağzıyla en ucuzundan işporta malı durumuna düşürdük. Bize bu kötülüğü yapanlar bilmiyorlar ki, yarın kendi ailelerimizle anlaşamayacak ve toplum içinde ortak anlaşma zeminini de kaybedeceğiz.

Dil böyle olunca ortada ne fikir, ne şiir, ne edebiyat kalır. Zaten kalmadı da. 300 kelime ile konuşup, bunun da yarısını nşd (normal şartlarda), nbr (ne haber) gibi kısaltmalarıyla budayanlar, bu milletin ruh köklerini, mânâ zenginliklerini, sanat enginliğini, fikrî müktesebâtını anlayamaz ve hiçbir asil duruşa sahip olamaz. Bırakın Fuzûlî'yi, Gazâlî'yi anlamayı, bu insancıklar Peyami Safa'yı, Ahmet Hamdi Tanpınar'ı anlayamaz ve Tommiks-Teksas kültürü ve televole seviyesi ile, ancak pazarda domates satılır.

Bir sayfa mektubu yazamayan, dilekçe yazmayı bilmeyen, bir kıta şiiri anlayamayan, cevap yerine yanıt, ihtimâl yerine olasılık, hayat yerine yaşam, imkân yerine olanak, sebep yerine neden gibi, sığ ve tamtakır, nesepsiz, soysuz bir dil kullanan toplum, gittikçe yozlaşmaya ve bodurlaşıp cüceleşmeye mahkûm demektir...

Hüsamettin Yılmaz

 Türkiye Gazetesi Takvimi, 26 Eylül 2005