Merhum Ahmed Eflâki(v. 1360)'nin Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî ve etrafındakileri anlattığı "Menâkıbu'l Ârifîn" adlı meşhur eserinden: "Mevlana hazretlerinin oğlu Sultan Bahaeddin Veled, şu hatırasını nakleder;

 Bir gün bana büyük bir ruh bezginliği ve iç sıkıntısı gelmişti. Beni bezgin ve sıkıntılı gören babam; "Birinden mi incindin, böyle sıkıldın" dedi. Ben de;

"Bilmiyorum ki bu ne haldir" dedim.

Babam kalkıp eve gitti, bir müddet sonra baktım ki bir kurt postunu çevirip başına geçirmiş, çocukları korkuttukları gibi "Bu! Bu! Bu!" diyerek yanıma geliyor.

Babamın bu hoş hareketi sebebiyle beni bir gülme tuttu ki, anlatamam. Hemen yere kapanarak ayaklarını öptüm. Babam;

"Bahaeddin! Eğer bir güzel ve latif sevgili sana sıkı sıkıya bağlansa, daima seninle şaka, şenlik etse ve birdenbire yüzünün şeklini değiştirip gelse ve sana; "Bu! Bu! Bu!" dese, ondan hiç korkar mısın?" buyurdu.

Ben de;

"Hayır, korkmam" dedim.

Bunun üzerine babam;

"Seni sevindiren, seni sevinç ve neşe içinde tutan sevgili, seni üzen ve kendisinden sıkıntı duyduğun aynı sevgilidir. Hep O'dur, hep Ondandır ve hep Ondan feyizlenirsin. O halde niçin boş yere üzgün duruyor, sıkıntının elinde âciz kalıyorsun" buyurdu.

Babamın bu hareketi ve sözleri üzerine derhal hâlim değişti. Taze gül gibi açılıp ferahlandım. Ömrüm boyunca da başka gam yüzü görmedim ve üzülmedim. Dünyanın gamı, kederi yanıma yaklaşmadı."

Kaynak

Ömür Takvimi, 30 Ocak, 2018