Fransa'da neşredilen Le Monde gazetesinin bir muhabiri 1920ler'de Anadolu'ya gelir. İstiklal Harbi'nin zor yıllarıdır o zamanlar. Analar dul, çocuklar öksüz kalmıştır. Her tarafta açlık ve zorluk hüküm sürmektedir.

Muhabir, o günleri haber yapmak için İstanbul'dan trenle Eskişehir'e gelir. İstasyonda trenden indiğinde yaşları 8 ile 10 yaş arasında üç çocukla karşılaşır. Üzerlerinde, çuvalın dibi delinerek başlarını, yanlarının delinerek kollarını çıkarabildikleri elbiseleri vardır.. 

Yanlarına yaklaşır ve birine sorar;

-Evladım, baban nerede?

-Babam Çanakkale'de öldü" der çocuk.

"Niye öldü?"

"Din için."

"Nereden biliyorsun?"

"Hocaefendi söyledi."

Muhabir bir diğerine döner ve aynı suali ona tevcih eder;

"Benim babam Yemen'de öldü. Vatan için.."

Üçüncü çocuk da buna benzer bir cevap vermiştir.

"Peki, size kim bakıyor?"

"Burada bir ebe annemiz var, o bakıyor."

Derken yaşlı bir kadın, istasyonun yakınlarındaki kulübesinden çıkarak çocuklara seslenmeye başlar;

-Gazanfer, Muzaffer, Mücahit! Çorba yaptım, gelin için.."

Le Monde muhabiri Avrupa'ya döndüğünde gazetesinde şöyle bir başlık atar;

"Elde yok, avuçta yok.

Çuval içindeler..

Aç ve sefiller. Ama İsimleri,

Gazanfer, Muzaffer, Mücahit…

BU MİLLET YENİLMEZ!"

Kaynak

Cevdet Kılıç

Bilgelik Hikâyeleri, Cilt; 2

İnsan Yayınları,

İst. 2014, 2. baskı