Değerli dil üstadı Yavuz Bülent Bakiler beyefendi anlatıyor; "Dr. Müjgan Cunbur Hanımefendi'den dinlemiştim. Bana demişti ki; "1967 yılında UNESCO, Afganistan'da bir yazma eserler semineri düzenlemişti. O seminere Türkiye'yi temsilen ben katılmıştım. Başkent Kabil'e indim. Bayrağımız seminer yapılacak binanın kapısı önünde dalgalanıyordu.

Afgan yetkilileri Türk olduğum ve seminere Türkiye'den katıldığım için bana büyük ilgi gösterdiler. Ve beni eski Afgan kralı Emanullah han'ın yazlık köşkünde ağırladılar.

Emanullah hanın yazlık köşkü Kabil'in 10 kilometre kadar dışındaydı. Köşk, bizim iki katlı Anadolu evlerimizden farksızdı. Orada kaldığım ilk gecenin sabahı, bir kaval sesiyle uyandım. Yalvaran, çağıran, hıçkıran bir sesti. Heyecanlandım. Kalkıp giyindim. Pencereye gittim. Baktım biraz ileride bir kerpiç duvar var ve sırtını o duvara dayayarak kaval çalan 75 yaşında bir adam.

O adamın fiziki yapısıyla bir Afgan olmadığı ayan beyan ortadaydı. Bir Türk'e benziyordu. Merakımı gidermek için yanına gittim. Çömelen adam, kavalını duvara dayayarak ayağa kalktı. Beni derin bir saygıyla selamladı. Sonra dedi ki;

-Bizim bayrağımızı Kabil'de dalgalandıran kadın efendi sen misin?

-Benim baba dedim.

Adam gülümsedi. Dedi ki;

-Ben çobanım ve Afganistan'da yaşayan bir Özbek'im. Geldim ki, seni kaval çalarak uyandırayım ve sana koyunlarımdan sağıp getirdiğim sütten ikram edeyim.

Türk'ün bayrağı Anadolu'da dalgalandığı müddetçe, biz burada bitmeyeceğiz ve yitmeyeceğiz."

Müjgan Cumbur Hanımefendi bana demişti ki; "Ben orada, Afganistan'da kaldığım müddetçe, o yetmiş beşlik Özbek çobanı, her sabah beni kaval çaldırarak uyandırdı ve bana koyunlarından sağıp getirdiği taze sütten ikram etti."

Kaynak

Yavuz Bülent Bakiler, Sözün Doğrusu

Cilt: 2, s. 20-21

Yakın Plan Yayınları, İst. 2012