ŞEHİD ÖLDÜĞÜNDE NE HİSSEDER?
Abdullah bin Zübeyr, bir daha hücuma geçince Şamlı askerler hazan yaprakları gibi kılıcının al¬tında dökülmeye başladılar. Sonra bir kaçışma ki, bir dağılma ki sorma...
Değerli okuyucularım!
Rahmetli oğlum Metin Yüksel'in şehadeti zamanında o ezici musibetime karşı bana en fazla manevi güç kazandıran ve teselli veren şeylerden birisi de 'Kısasün minet tarihi' adlı eserde geçen şu aşağıdaki kısım oldu. Belki aynı duruma düşen din kardeşlerime de faydalı olur diye o bölümün tercümesini yaptım. Parça şöyledir:
"Abdullah bin Zübeyr, bir daha hücuma geçince Şamlı askerler hazan yaprakları gibi kılıcının altında dökülmeye başladılar. Sonra bir kaçışma ki, bir dağılma ki sorma...
Fakat, savaş alanında Abdullah'ın karşısına çıkmaktan ve kılıçla ona mukavemet etmekten son derece aciz namerd bir adam, korkakça, alçakça Abdullah'ın yüzüne uzaktan kocaman bir tuğla firlattı. Ve onunla Abdullah'ın mübarek yüzünü parçaladı. Abdullah, kendisinde tarifi gayr-i kabil bir acı ve elem hissetti. Dünya Onun etrafında dönmeye başladı. Gözünde manzaralar birbirine karıştı. Artık her şeyi göremez oldu. Ve sonra yere yıkıldı...
Fakat yere düşmesi ile kalkması bir oldu. Bu sefer sağlam ve zinde olarak ayağa kalktı. O kadar sağlam, o kadar zinde idi ki neredeyse sevincinden oynayacaktı. Savaşmak niyetiyle Haccac-ı Zalim'in askerlerine doğru ilerledi. Fakat bu sefer kimse ona karşı koymadı. Bu sebeple hayrette kaldı. Bir daha saldırdı baktı ki, bütün kalabalıkları yarıp geçiyor. Ve hiç kimse ona engel olmuyor! Sonra düşman ordusunu geçerek fezaya ve hürriyete vardı. Düşünüp durumu hatırlamak için bir ara durdu... Ama hazır durumdan hiç bir şey anlayamadı. Kendi ruhunun derinliğinde, tarif ve tavsifi imkansız manevi bir lezzet ve sevinçten başka birşey bulamadı. Bir daha Haccac ordusunun içine daldı. Baktı ki yine yarıp geçiyor ve fezaya çıkıyor. Durup etrafina bakmıyor. "Keşke şu yüce dağlardan birisinin tepesinde oturup da durumumu düşünebilsem" diye içinden geçiriyordu.
Bu arzu onun içinden geçer geçmez hiç bir meşakkate katlanmadan, yorulmadan hemen kendisini en yüksek bir dağın tepesinde bulur. Bu yüzden hayret ve dehşeti kat kat artar. Yine etrafina bakımr. Bu sefer de hiç bir beşerin göremediği nurla, cazibeli manzaralarla dalgalanan harika âlemleri görür. O âlemlere karşı bir ülfet bir ünsiyet duyar. Sonra o lezzetli ve sevimli olan hayret ve dehşeti galebe çalar. Gözlerini avuçlarıyla kapatarak tefekkür ve düşünmeye başlar. Bir de ne görsün: Şeffaf ve tertemiz bir camdan bakar gibi, avucunun arkasında kalan herşeyi görür. Yerinden usanıp lalettayin yürümeye başlar. Bakar ki şimşek hızıyla gider, kalabalıkları deler ve dağların içinden geçer. Hayret ve dehşeti son haddine -varmışken yine yürümeye devam eder. Birden ismiyle kendisine hitab eden birisinin sesini duyar. Durup arkasına bakar, birden İbni Safvan'ı karşısında görür. Evvela sevincinden ona doğru ilerler fakat sonra birdenbire geriye çekilir:
Fakat sen öleli çok oluyor!
Zeyd:
Evet, ben öleli çok oluyor.
Abdullah:
Sen nasıl ölü olabilirsin, sen dirisin ve konuşuyorsun!
Zeyd:
Tıpkı konuştuğun gibi!
Abdullah:
Fakat ben ölmemişim...
Zeyd:
Evet efendim... Fakat benimle gel!
Şimşek hızıyla aşağıya doğru iniyorlar, sanki kanatsız uçuyorlarmış gibi. Çok kısa bir sürede Mekke'ye geliyorlar.
Zeyd:
Ya Abdullah, görüyor musun?
Abdullah:
-Şu mızrağın ucuna asılı gördüğüm şey ne?
-Senin başındır!
-Başım mı? Delirdin mi ya Zeyd? Ben seni akıllı ve zeki görmüştüm. Benim başım hâlâ da iki omuzum arasında duruyor!
Zeyd:
Bu sehpaya asılı bulunan da senin gövdendir!
Abdullah:
(Hayret ve dehşet içinde cesedine bakıyor ve dokunuyor...) Senin delirdiğinde hiç şüphem yok, çünkü cesedim kesinlikle sağlamdır
Zeyd:
Sehpaya asılı olan senin cesedindir. Duymuyor musun?
Abdullah kulak kabartır, halk tarafından cesedi hakkında konuşulanları işitir. Fakat yine inanmaz..
Abdullah:
"İmkansız, görmüyor musun benim cesedim tamdır. Hiçbir eksiği yoktur. Asılı olan ise küçücük bir böceğin kalıntısıdır. Allah aşkına ben bir böceğin cesedine girebilir miyim?
Zeyd:
Fakat sen yetmiş seneden fazla bir zaman bu cesedin içinde yaşayabildin!
Abdullah:
-Ben sana imkansız olduğunu söyledim... Ben bu boğucu ve daracık zindana katiyen razı olamam.
Zeyd:
Asılı bulunan cesedin çevresini saran insanlara bakmıyor musun?
Abdullah:
Evet, onun etrafında bir çok değersiz böcekleri görüyorum...
Zeyd:
İşte o böcekler Haccac'ın ordusudur!
Abdullah: .
Gerçekten insan ruhu, zindanlardan farkı olmayan bunca değersiz cesetlerin içine girer ki? Ben, bir dakika kadar dahi bu cesedin içinde hayat geçirmemi düşündüğüm zaman boğulurum, nefesim tıkanır...
Zeyd:
-Gördüğün bu insanlar da öyledir. Ana rahminde bir dakika bile yaşadıklarını düşündükleri zaman nefesleri tıkanır. Sen ikinci zindanını unutmuşsun, onlarsa birinci zindanlarını:
-Fakat ben ölmemişim, ben kuvvetli bir hayat içindeyim...
Zeyd:
İşte bu haşereler, gerçek hayata ölüm adını takıyorlar...
Abdullah:
Aman Allahım ne büyük bir budalalık! Fakat ben ölmemişim, aksine ben, hayatı ancak bugün tanıyabildim!
Zeyd:
Tanıyabilmenin sebebi, çünkü ölmüşsün!
Abdullah:
Ölümde hürriyetin sınırlandırılması yok mu?
Zeyd:
-Evet orada da hürriyet sınırlıdır. Fakat biz şehidler hürüz, müstesnayız.
"Allah yolunda şehid düşenleri sakın ölüler sanma, aksine onlar rableri nezdinde diridirler. Rızıklandırılıyorlar.( (Âli İmran, 3/169)
Şimdi... Gel de beraberce gidelim!
Abdullah:
-Bırak annemi de bulup getireyim...
-Hayır. Sen getiremezsin daha onun eceli gelmemiştir. Gel gidelim. Bunun üzerine üç şehid Zeyd, Abdullah, Safvan, birlikte gökler alemindeki ebedi nimetlere doğru uçup giderler.
Yaşlı anne -Esma binti Ebi Bekr Radıyallahü anha ise, elem verici ızdıraplar içinde dünyada kalır.
Not: Bu yazı, Sadreddin Yüksel, Makaleler 2. (Madve Yayınları İst. 1986) adlı eserden alınmıştır.
Bu yazıya yorum yazın
Bu yazıya gelen yorumlar.
DİĞER YAZILAR
EŞREF EDİP’TEN; “SİZ Mİ DİNE KARŞI DEĞİLDİNİZ?”
1950 seçiminden az sonra, eski başbakanlardan, medrese kökenli Şemseddin Günaltay, İzmit CHP
Size yasak edilen büyük günahlardan kaçınırsanız, kusurlarınızı örteriz ve sizi ağırlancağınız şerefli bir yere yerleştiririz.
Nisâ, 31
GÜNÜN HADİSİ
Kim Allah'ın Kitabını öğrenir ve sonra da onda bulunanlara uyarsa, Allah onu, dünyada dalaletten çıkarıp doğru yola sevkeder, ahirette de kötü hesabtan korur
Ravi:İbnu Abbas(r.a.)
SON YORUMLAR
- Bütün beytlerin tercümesini gönderebilir misiniz? sitede sadece son birkaç...
- Fıtrat, namaz, tevafuk, sırlar ve tüm bunların sahibi zişanı İlahi kusur...
- Selamünaleyküm İnternette mütalaalı risale i nur dersleri diye arama yapt...
- bu kıymetli yazıdan dolayı ahmed izz kardeşimize teşekkür ederiz çok mani...
- selamün aleyküm Ahmed kardeşimizi tebrik ediyor ve bu faideli tercümelerin...
- Yanında okuyan diğer öğrencileri; Molla Muhammed Kasori Molla Muhammed Era...
- Benim merhum babam Molla İbrahim Azizi de onun yanında icazeti tamamlamıştı...
- Teşekkürler. Sanırım Envar neşriyat idi.Tam hatırlayamıyorum.....
- Çok güzel bir çalışma Rabbım ilminizi arttırsın bu çalışmalarınızı...
- Merhaba, Ben Foliant yayınlarından uğur. Sizinle iletişim kurmak istiyoruz ...
TARİHTE BU HAFTA
*Nizamü'l-Mülk'ün Şehadeti(14 Ekim 1092) *II.Kosova Zaferi(17 Ekim 1448) *Gedik Ahmed Paşa'nın Vefatı(18 Ekim 1482)
ANKET
Sitemizle nasıl tanıştınız?
Yükleniyor...