Fakülteden eve dönüyordum. Yolda iken akşam namazının vakti girdi. Ben de namaz için bir benzin istasyonuna girdim."Mescidimiz yok" dediler. "Hayret! Acaba neden müşterilerin bu önemli ihtiyacı düşünülmemiş?" dedim. Görevli: "Valla bilmiyorum abi" dedi. Her neyse ben daha fazla zaman kaybetmeden yürüdüm. İkinci bir istasyona girdim. Benzin pompalarında görevli gençlerden biri bana baktı. Benzin alacağımı sanarak beni müsait olan bir pompaya davet etti. Gence doğru iyice yaklaştım: 

-Benzinim bitti, dedim. Genç:

-Tamam abi, dedi, işte şuraya yanaşın. Ben:

-Hayır, arabamın benzini var kardeşim, benim benzinim bitti, dedim. Genç:

-O ne demek abi, dedi.

-Akşam namazını kılacağım, mescidiniz nerde?

Genç hayretler içinde idi. Nasıl bir durumla karşılaştığını anlamaya çalışıyordu. Ben biraz daha meseleyi açmaya çalıştım:

Namaz benim ruhumun, manevî hayatımın benzini. İstasyonunuzda onu kılmazsam benzini biten araba gibi ben de yolda kalırım. Genç durumu anladı, mahcup ama tatlı bir eda ile güldü ve:

 -Abi aslında bizim de kılmamız lazım, ama maalesef kılamıyoruz. Bir maalesef daha diyeceğim, çünkü istasyonumuzda mescit yok.

-Ey vah, ey vah ki eyvah! Nasıl olur yahu? Arabamın benzin ihtiyacını düşünüyorsunuz da ruhumun benzin ihtiyacını düşünmüyorsunuz?. Görevli genç çaresiz boynunu büktü, omuzunu silkti. Ben de gence:

"Aslında bizim de kılmamız lazım" sözünden ve mahcup edandan dolayı seni tebrik ediyorum. İnşaallah en yakın zamanda sen de ruhunun benzinini alırsın ve hiç yolda kalmazsın." Dedim. "İnşaallah abi" dedi. Ben de başka bir arayışa geçtim, yan yoldan giderek yakın bir mahallenin camisinde ihtiyacımı karşıladım. Hiç benzininiz bitmesin benim güzel kardeşlerim.