Seni görmeyeni görmen nasıl bir şey Allah'ım? Biz kullar çoğunlukla bu şekilde görülüyoruz değil mi?

Ey mutlak görücü, biz seni göremiyoruz ama sen bizi görüyorsun. Sen bizi görmeseydin bizde gören iki göz yaratmazdın Allah'ım. Fakat bu iki göz sadece güneş ışığının değdiği yerleri görüyor. Aslında bir de insana verdiğin kalp gözü var, o da bütün maddi gözlerin gördüğünü ve görmediğini görüyor.

Ya İlahi, ya Rabbi, eğer göz olsaydı, güneş olmasaydı göz görmezdi. Eğer güneş olsaydı göz olmasaydı yine görme olmazdı.

Aynen öyle de Allah'ım,

İçimizde seni istemek, sana kavuşmak duygusu var. Bu bizim manevi kalp gözümüzdür.

Bir de sen varsın, sen ki güneşler güneşisin. Öyleyse seni idrak etmeyi, seni görmeyi nasip et bize Allah'ım.

Hz. Âdem cennette sana karşı mahcup olmuştu.

Hz. Yusuf zindanda seni böyle hissetmişti.

Hz. Musa Tur Dağı'nda seninle konuşmuştu.

Hz. Muhammed Miraçta bizzat müşerref olmuştu.

Biz de sizi bu dünyada idrak etmek istiyoruz.

Ya Rabbi hem de biz seni cennette görmek istiyoruz.

Göster bize kendini ya Allah.

Biz ki zavallı, tahammülsüz, sabırsız kullarız, bunca yıldır senin bizi gördüğünü anlayıp seni görememeye nasıl dayanırız.

Artık bu bir sevdadır ya Rabbi.

Bu bir iştiyaktır, bu bir tutkudur.

Ne olursun ya Rabbi, biz seni görmek istiyoruz.

Hz. Muhammed'in Mi'raç'ta gördüğü gibi.

Bir kez daha senin sürekli gördüğün bu dünya gözlü insanı, o seni görürken seyret.

Seyrine daldım bu gün yine ey Rabbi Rahimim.

Cennet kim? Ben kim? Zati âlinizi görmek kim?

Fakat bir hasta ki 'ama' gözlerini sunmuş doktora.

Açmaz mı, o doktor ki, sahib-i göz, Sultan-ı Hekim.