DİNE SALDIRARAK ZULÜM YAPANLARIN ÂKIBETLERİ

Mukaddes değerlerin önemi biz insanlar için malumunuzdur. Dinî mukaddesâta yönelmese ve inanmasa bile bir insanın, bu değerlere saygı göstermesi gerekir. Zarafetin ve insanlığın gereği budur.

Fakat bunun aksi de maalesef tarihe baktığımızda vukua gelmiştir. Bilhassa dine saldıran, mütedeyyin insanlara zulüm yapan insanlar (!) olmuştur. Temennimiz bu tür hâdiselerin bir daha vuku bulmamasıdır.

Evet, "zulüm yapan insanlar" dedik. Peki, bu insanların (!) zulümleri hayatlarının sonuna dek devam etmiş midir? Konumlarını ve güçlerini kullanmışlar ama bu hep böyle mi olmuştur? Tabii ki hayır. Her canlı yaptığından mes'uldür. Kişi yaptıklarının hesabını vereceği gibi cezasını da çekecektir. Bu ceza çekme meselesi bazen bu dünyada gözler önüne serilmekte, zâlimlerin âkıbetleri insanoğluna ders olmaktadır.

Kâinatın sahip olduğu en kutsal değerlerden biri olan Yüce Kitabımız Kur'ân-ı Kerîm'e yapılan korkunç hakaretleri bunların başında sayabiliriz. İşte bir örnek:

Bilal Kahkecioğlu anlatıyor:

"Tek parti döneminde hükümete yaranmak için jurnalcilik yapanlar çok vardı. Herkes birbirinden şüphe eder bir hâle gelmişti. Bu sayede halkta manevî bir bulaşık varsa bunu da silmeye çalıştılar. Zulüm peşinde olanların inançsız oldukları malumdur. 1939-1940 yılları arasında çarşı karakolunda [Gaziantep] bir kel komiser vardı. Bu şahıs birçok eve baskınlar yaparak Kur'ân-ı Kerim'leri toplatırdı. Kur'ân bulduğu evin sakinlerine eziyet ederdi. Kur'ân'ları toplayıp Gümüş Kastel'in oradaki meydanda birçok kimsenin gözleri önünde çizmeleri ile tepelerken, "bunda bir keramet varsa işte eziyorum! Kerametini göstersin" diyerek çiğnedikten sonra kibriti çakıp yaktığını müşahede ettik. Bu adamın akıbetini ise daha sonraları öğrendik ki; merkepler gibi anıra anıra bütün mahalleyi taciz ederek ömrünü tamamlamış."

İkinci bir örnekte ise okulun yanı sıra Kur'ân kursuna devam eden talebelere engel olmaya çalışan bir öğretmenin akıbeti var. Sabahattin Varol anlatıyor:

"İlkokula giderken Mehmet isimli, Köy Enstitüsü mezunu bir öğretmenimiz vardı. Biz ilkokula devam ederken aynı zamanda, Kur'ân okumasını öğrenmek için Kur'ân okumasını bilen yaşlı kimselere de devam ediyorduk.

Bu durumdan haberdar olan öğretmenimiz –Köy Enstitüsü mezunu olduğu ve bu okulların zihniyetini taşıdığı için "niye Kur'ân öğrenmeye gidiyorsunuz?" diye– bize mükerrer defalar dayak attı. Öğretmenimiz, Kur'ân'a alâka duymamasının ötesinde, onu dışlayan zihniyetin eseri bir kimse idi.

İlkokul öğretmenimizin âkıbeti çok elim oldu. Dışlandı. Sahipsiz kaldı. Çocukları, yakınları bakmadılar. Duvar diplerinde, perişan bir halde yıllarca süründü. Köprü altı hayatı yaşamaya dûçar oldu. Herkesten ve her şeyden dışlanmış acı bir hayatı Bakırköy'de noktaladığını duydum."

KAYNAK:

AHMED ERSÖZ, ZULÜM DOSYASI, NİL YAYINLARI, İZMİR 1994