Felek bizi,

Karlı dağların başından

Soğuk kış rüzgârlarıyla

Köy meydanına attı.

Bizim köyde,

Daire yoktu, apartman yoktu.

Çarşı yoktu, Pazar yoktu.

Yoktu üniversite müniversite,

Sevk, doktor, hastane, vizite.

Felek bizi,

Köy meydanından

Gurbet rüzgârlarıyla

Şehir meydanına attı.

Dünya güzeli oturuyordu,

Karşısında endam aynası vardı,

Kolunu başından aşırmıştı,

Hayaller görüntülere,

Gerçekler rüyalara karışmıştı.

Felek bizi,

Rüyaların sabahından,

Çok acı feryatlarla,

Çığlıkların meydanına attı,

Fikir dünyasında maymunlar vardı,

Papağanlar konuşuyordu,

Beyaz barış güvercinleri,

Ateist bombalar atıyordu.

Civcivler, kartalların pençesinden,

Ayıların ağzına düşüyordu.

Gerçekler dışarıda kalmıştı,

Doğrular içeride üşüyordu.

Felek bizi,

Anadolu'nun bağrından,

Tarih rüzgârlarıyla,

Düşünce meydanına attı.

Bütün resimlerle, çizimlerle,

Bütün akımlarla izimlerle,

Bilimden edebiyata,

Yeni dünya bir baştan bir başa,

Övünmek için de değil hâşâ,

Sadece bu güzel Anadolu'da,

Ötelenmiş insanların,

Ecdadını arayan neslin,

Yeniden dünya ufkuna doğuşu,

Yeniden sahneye inişidir,

Vallahi bu benim, senin değil,

Doğrudan doğruya Allah'ın işidir