Künyesi Ebü'l-Muzaffer olan İbnü's-Sem'ânî diye meşhur olan Mansûr b. Ahmed b. Abdi'l-Cebbâr el-Mervezi et-Temîmî(rahmetullahi aleyh) tefsirde, hadîste, fıkıh ve usûl-i fıkıhta büyük bir üstazdır. Merhum, vaktiyle yapmış olduğu bir seyahat esnasında başın­dan geçen bir vak'ayı şöylece anlatmıştır:

"Ben (461) târihinde Bağdad'a gitmiştim, orada fukahâ ile münaza­ralarda bulunmuş, daha sonra Hicaz'a giderken yolda Urbânın(bedevi Arapların) eline esîr düşmüştüm. Urban, beni de yanlarına alarak develeri gütmek için beraber gezdirirlerdi. Ben onlara okur yazar olduğuma dâir bir şey söylememiş­tim, bir gün ileri gelenlerinden biri evlenecek oldu, şehirlerden birine gi­derek nikâhlarını akd ettirmek istiyordu, esirler arasında bulunan bir şa­hıs, beni göstererek 'şu kendisiyle beraber deve güttüğümüz adam, Hora­san'ın fakîhidir', demesin mi?. Hemen beni çağırdılar, bâzı sualler sordu­lar, ben de kendilerine Arapça cevap verince pek mahcup oldular, beni esîr etmiş olduklarından dolayı i'tizâra başladılar, nikâhlarını kıydım, pek sevindiler, kendilerinden bir şey istememi rica ettiler, ben istemekten çekindim, beni alıp Mekke-i Mükerreme'ye kadar götürdüler."

Kaynak

Ömer Nasuhi Bilmen, Büyük Tefsir Tarihi, Cilt:1, Bilmen Yayınevi, İst. 1974