Bizim Nasreddin Hocamız olduğu gibi Arapların da Irak'ta yaşamış Cuhâ isminde bir fıkra kahramanları vardır. Cuhâ çocukken, bir gün babasıyla birlikte bir cenaze namazına katılmış. Bakmış ki bir çocuk babasının tabutu başında feryat ediyor; "Babacığım nihayet seni götürüyorlar. Seni dar ve kasvetli bir eve götürüyorlar ki, orada ne halı ne de hasır var. Ne geceleyin orada kandil ne de gündüzleyin ekmek var. Orada ne yemek kokusu ne de nişanı mevcut. O evin ne kapısı var, ne damına yol var, ne de sığınılacak komşusu bulunur. Gittiğin yer amansız bir ev ve daracık bir mahal ki orada ne bet ne de benzi kalır!"

Çocuğun sözlerini işiten Cuhâ babasına demiş ki; "Baba vallahi bu cenazeyi bize götürüyorlar!"

Babası "saçmalama, nasıl bizim eve götürürler?" deyince Cuhâ;

-Çocuğun söylediği alametler şüphesiz bizim eve aittir. Hasır yok, kandil yok, yemek yok, kapısı, sahnı, damı mevcut değil. Tıpkı bizim ev" cevabını vermiş.

Kaynak

Tahir'ül Mevlevi,

Şerh-i Mesnevi, Cilt: 8

Şamil Yayınevi, İst.