“Ayete’l kürsi” nin hıfz ayeti olduğu muhakkaktır. Allah Rasulü (s.a.s.), felak ve nas sureleri ile beraber, ayete’l kürsi’yi de şerir mahlukatın şerrinden sığınmak için okumuş ve ümmetine örnek olmuştur. “Ayete’l kürsi”nin Kur’an ayetlerinin efendisi olduğuna, onun sabah akşam okunmasıyla şeytanın şerrinden emin olunacağına ve insana kafi geleceğine dair hadisleri hem Tirmizi, hem de Buhari gibi sahih hadis kitaplarında görmekteyiz. (Buhari, Fedailü'l Kur'an, 1; Tirmizi, Fedailü'l-Kur'an, 2) Bu surenin hıfz özelliğine ait en sahih rivayeti bize, Ebu Hüreyre anlatır. “Rasulullah (s.a.s.) beni zekat mallarını korumak için görevlendirdi. Bana gelen (şeytan) geldi ve yiyecekleri avuçlamaya başladı. Onu tutup “seni Allah’ın Rasulüne götüreceğim dedim.” Bunun üzerine ‘ben, çoluk–çocuğu olan muhtaç birisiyim ve şiddetli ihtiyacım var’ diye bana karşılık verdi. Ben de onu serbest bıraktım. Ertesi günü Allah Rasulü bana’ Ey ebu Hureyre! Dün gece esirin ne yaptı? dedi. Ben de, “çoluk–çocuğu ve ihtiyacı olduğundan bahsetti serbest bıraktım.” Allah Rasulü “o sana yalan söyledi, tekrar gelecek” dedi. Bu olay, üç defa tekrar etti. Üçüncü gece o esir bana kendisini serbest bırakmam karşılığında sana bir takım kelimeler öğreteceğim ki, Allah onunla sana fayda verir dedi. Ben de nedir onlar dedim. Dedi ki; “yatağına yattıktan sonra Ayete’l Kürsi’yi oku. Sabah oluncaya kadar şeytan sana yaklaşamaz ve Allah senin koruyucun olacaktır.” Ertesi sabah Allah Rasulüne olayı anlatınca, ‘sana doğruyu söylemiş, o yalancının birisidir. Ey Ebu Hureyre, üç günden beri kiminle muhatap olduğunu biliyor musun? O şeytandı” buyurdu. (Buhari, Vekle, 10) Üflemeye gelince; Allah Rasulünün “ayete’l kürsi”yi okuduktan sonra, sağına-soluna veya herhangi bir yere üflediğine dair hadis kitaplarında bir rivayet bulmamız mümkün değil. Ancak Efendimizin yine sahih rivayetlerde gördügümüz üzere, gece yatmadan önce ihlas, felak ve nas sürelerini okuyup, ellerine üflediği ve peşisıra elleri ile vucudunun her tarafını sıvazladığını biliyoruz (Buhari, Fedailü'l Kur'an, 14). İhtimal buradan hareketle, selef–i salihin, “ayete’l kürsi’yi okuduktan sonra vucuda üflenir” demiş olabilirler. Başlangıç noktası, ihtimaller dahilinde bu olan üfleme meselesi, daha sonraları tesbihe intikal etmiştir. Bunun bid’at olduğunda şüphe yoktur. Yalnız ayete’l kürsi’yi okuduktan sonra, “Allah korusun” düşüncesi veya “manevi bir zırh olsun” inancıyla etrafa üflemenin, teshibe üflemeye nazaran daha sağlıklı bir mantıka sahip olduğu rahatlıkla söylenebilir