Bir başka rivayette şu ziyade vardır: "Marufu emretmeyen, münkerden nehyetmeyen de bizden değildir." İnsan, acziyetinin zirvesinde, göbeğine bağlı bir hortumcukla beslenerek gelir anne karnından dünyaya. Rüşdünü ispat edene dek hep birileri tutar elinden. Sonra dikilir ayakları üstüne ve gücüyle dağları yerinden sökeceği zehabına kapıldığı gençlik devresi gelir. Ardından da yine çocukluğundan bildiği acziyetin ayrı bir buudu olarak yaşlılık çıkar karşısına. Hayatın hangi devresinde olursak olalım, küçüklerimizin beklediği sevgiyi, merhameti, büyüklerimizin hakkı olan saygı ve hürmeti onlara vermek imanın gereklerinden olduğunu bilelim. Mümin, "beli bükülmüş ihtiyarlarınız, emzikli çocuklarınız, otlaklardaki hayvanlarınız olmasa, üstünüze belalar sağanak sağanak yağardı"(1) hadisini hep hatırında tutmalı. Rahmeti bile harekete geçiren bu önemli paratonerleri iyi görmeli ve acziyetlerinden istifade ile onlara, bırakın bir zarar vermeyi, hoşnut etmenin, güldürmenin, rahat ettirmenin yollarını aramalı. Küçüklerin başlarını okşamalı, hediyelerle sevindirmeli, büyüklerin dualarını almalı, ihtiyaçlarını görmeli, saymalı, hürmette kusur etmemelidir. Hadiste ağır bir ifade var. Böyle yapmayan "bizden değildir" buyuruyor Allah Rasulü. Dipnot: 1-Münâvî, Feyzu'l-kadir, 5/438.