BİR YAHUDİNİN İHTİDASI

T.Arnold, İntişâr-ı İslâm Tarihi’nde şöyle diyor: “Macar müsteşriki Goldziher’in Paris’te çıkan Revue des Etudes Juives isimli Musevî mecmuasında bahis mevzu ettiği ibretli bir ihtida vak’asını bu münasebetle arz etmeden geçemeyeceğiz. Vak’a şudur: Milâdın 1298. (Hicretin 698.) senesinde İskenderiyeli bir Musevî’ye, bir Cuma günü, tutulduğu şiddetli hastalık esnasında gaipten bir ses Müslümanlığı kabul ve ilan etmesini ihtar eder. Sonradan Hasan oğlu Saîd adını alan bu zât diyor ki: “Camiye girdiğim zaman, cemaatin melekler gibi saf saf durduklarını gördüm ve o anda içimden bir ses duydum ki, ‘Eski peygamberler tarafından geleceği haber verilmiş cemaat işte bu cemaattir!’ demek istiyordu.

Hutbeyi okuyan zât hutbeyi ‘İnnallâhe ye’muru bi’l-adli ve’l-ihsân…’ âyetiyle sona erdirip siyah cübbesiyle mihraba doğru ilerlediği zaman vücudumu bir ürperti kapladı. İbadet başlayınca beni bir kuvvet titretti. Müslümanların safları bana insanların değil, meleklerin safları gibi görünüyordu. Onların huzû ve huşû ile yaptıkları rükû ve secdelerinde Cenab-ı Hak yüksek varlığından alâmetler izhar ediyordu. İçimden gelen ses, ‘Eğer Allahu Teâlâ Benî İsrail’e müteaddit asırlar içinde iki defa hitapta bulundu ise, hiç şüphe yok ki, bu halka her vakit ibadetlerinde hitap ediyor!’ diyordu.

Zihnen kanaat getirdim ki, Allah beni Müslüman olmak için yaratmıştır.”

ŞERİF HÜSEYİN’İN İTİRAFI

Lawrence’nin gayretleri ile Osmanlıya ayaklanan Arap şeyhi Şerif Hüseyin, daha sonra gözden düşmüş, İngilizlerin ona karşı İbn-i Suud’u desteklemeleri üzerine Hicaz’dan kovulmuş, Kıbrıs’a sığınmış ve perişan bir vaziyette ölmüştür. Ölmeden evvel şöyle demişti; “Bu bizim başımıza gelenler ve gelecekler, velinimetimiz, koruyucumuz ve asırlar boyunca efendimiz olan Osmanlı devletine karşı giriştiğimiz isyanın bir cezasıdır.”

Onun, İngilizler tarafından Ürdün kralı yapılan oğlu Abdullah da Amman’da Türk büyükelçisi Cemal Erkin’e şöyle diyecekti; “Korkarım ki, Osmanlıya olan ihanetimizin bedelini ileride çok ağır bir biçimde ödeyeceğiz.”

BİR ORYANTALİST GEZGİNİN KOMİK YALANI

19. yüzyıl’ın sonu ile 20. asrın başı itibarı ile en parlak devrini yaşayan oryantalistlerin, şuuraltımıza verdikleri zararı dile getirmek nerdeyse imkânsızdır. Ondan dolayıdır ki büyük bir âlimin bir sohbetinde dinlediğim şu sözler ayn-hakikattır: “Yirminci asırda âlem-i İslam’ın en yaman hasmı müsteşrikler olmuştur.”

Bu insanların bir kısmının, eserlerini nasıl bir halet-i ruhiye içinde yazdıklarına dair güzel bir hatırayı Mehmed Akif’in bir yazısında gördüm. Şöyle diyor merhum şair; “Vakıa Garplı seyyahlar, Şark’ı da gezerek birere seyahatname yazmışlarsa da onlara ne dereceye kadar itimad olunabilir, bilemem. İbrahim Bey merhum ile bir gün Şam’da oturuyorduk. Söz kendisinin Avrupa’daki müsteşriklerle buluştuğu devre intikal etti. Burada ismini söylemek biraz kabalık olacak, bir müsteşrik kendisine Tibet hakkında yalan yanlış bir yığın malumat verirken, sol elini göstererek; “Bak! Benim bu elim işte orada sakat oldu” demiş. İbrahim Bey o vakıayı yine o memlekette birine anlatınca karşısındaki; “Hay maskara herif! Size böyle söyledi ha? Ayol o anadan doğma sakattır. Hatta çocukken biz onu çolak! çolak! diye kızdırırdık” demiş

KAYNAKLAR
1-Köksal, M.Â. İslâmiyet ve Hıristiyanlık Hakkında İki Risale İstanbul, 2000

2-Tarih Şuuruna Doğru- İbrahim Refik- Albatros Yayınları-İst-1997

3-Mehmed Akif Külliyatı-Cilt: 5-İsmail Hakkı Şengüler- Hikmet Neşriyat- İst-1990