Yıllar önce İran Şahı avlanırken, kestane ağacı diken bir ihtiyara rastlamış; atını durdurarak adama yaşını sormuş. Köylü 'dört yaşındayım" demiş. İmparator kaşlarını çatınca, yaşlı köylü hemen ilave etmiş; "Şaka olsun diye söylemedim. Akıllı bir insan boş şeylerle geçirdiği zamanı saymaz. Ben onun için şahıma ve vatanıma hizmet ederek geçirdiğim yılları hakiki yaşım olarak kabul ediyorum."

Şah tesirde kalarak "fakat diktiğin ağaçların büyüdüğünü hiçbir zaman göremeyeceksin" demiş. Akıllı adam " doğru" demiş, "ama madem başkalarının diktiğini biz yiyoruz, gelecek kuşak için de ağaç dikmek bizim vazifemiz."

Bu cevabı çok beğenen şah, ihtiyara hemen bin altın verilmesini emretmiş. İhtiyar adam; "haşmetlim" demiş, "başkalarının diktiği ağaç kırk yılda gelişir, benim diktiklerim hemen meyve verdiler."

Şah; "çok güzel" diye haykırmış ve yaşlı adama bir kese altın daha verilmesini emretmiş. Bunun üzerine köylü; "padişahım, başkalarının ağacı senede bir kere meyve verir. Benim ağacım on dakika da iki kere meyve verdi" demiş ve teşekkür etmiş.

Bunun üzerine şah; "fevkalade" diye haykırarak ihtiyara bir kese altın daha vermiş. Fakat hemen yanındakilere fısıldamış; "Bu hazır cevap adam hazineyi boşaltmadan buradan hemen uzaklaşalım."

Kaynak

Bütün Dünya Mecmuası

Cilt: 6, Sayı 33, Yıl 1963