1985–1986 yıllarıydı. Reyhanlı Lisesi’nde okuyan Molla Biçer isminde bir öğrencimiz vardı Sosyal yönü kuvvetli bir öğrenciydi. Bütün arkadaşları onu severdi. O da bütün arkadaşlarını nurlarla şereflendirirdi. Dershaneye gelmeyenin evine giderdi. Bu gün Reyhanlı’daki okumuş birçok insan onun arkadaşıdır.

Molla, sevimli ve sohbet ehli olduğu için dikkat çekiyordu. Üniversite imtihanlarında başarılı olamayınca hepimiz şaşırmıştık. Hele babası çok üzülmüştü, üzüntüden öteye biraz da kızmıştı. Babasıyla Molla arasında şöyle bir konuşma geçmişti. Bu konuşmayı babası, Molla’nın cenaze merasiminde Molla toprağa verildiği gün, onun mezarı başında bize anlatmıştı:

—Yavrum takdir alan bir öğrencisin, zayıfı olan öğrenciler bile üniversiteyi kazandı, sen niçin kazanamadın?

—Ne yapalım, kısmet değilmiş baba.

—Bu kadar emeklerim boşa gitti.

—Nasip değilmiş baba.

—İnsan biraz üzülür bari!

—Hayır, her şey olacağı yere varır.

—Kazansan daha iyi olmaz mıydı?

—Babacığım, kazansam ne olacaktı?

—Üniversiteyi okur, bitirirdin.

—Sonra ne olacaktı?

—Doktor, avukat vs. olurdun.

—Sonra ne olacaktı?

—Çalışır, kazanır, yaşar ve emekli olurdun.

—Sonra ne olacaktı?

—Allah’ın takdiriyle vakti gelince ölürdün oğlum.

—Babacığım, madem her şeyin sonu ölüm, madem dünyada ebedi kalmayacağım, ağa da olsam, paşa da olsam bir gün öleceğim, o zaman, üzerime niçin bu kadar varıyorsun? Üzerime bu kadar fazla varman doğru değil. Bir yıl daha çalışırım, olursa olur, olmazsa Allah’ın dediği olur.

Ne gariptir ki o kış, İstanbul’da ÖYS kurslarına giden Molla, bir trenin altında kalarak öldü. Bir yıl sonra da babası rahmetli oldu. Hatay’ın Kumulu ilçesinin mezarlığında baba oğul, atalarının mezarlarının yanında yatmaktadırlar. Allah, gani gani rahmet etsin.

Molla’nın daha ölmeden önce anladığı gerçeği, Allah bize de anlamak nasip etsin. Cuma Ağabey’in ifadesiyle Molla, anlaşılması gereken gerçekleri kısa zamanda anlamış ve vazifesini az bir zamanda tamamlamıştı. Yeri cennet olsun.