Hani bir beraber olamıyor, kalplerimizle konuşamıyor, sönük ve donmuş gözlerle bakışıp bir türlü birbirimizi sevemiyor ve ondan sonra da güzellikler bekliyoruz ya, işte bunun arkasında bencilliğin ve tembelliğin söze yansıyan ifadesi olan: Ben söylemiştim hastalığı yatıyor...

Günümüz insanı olarak bizler birçok bilgiye çabuk ulaşıyoruz. Bu bilgileri, kalp, vicdan süzgecinden geçirmeden, doğruluğunu incelemeden kullanıyoruz. Yerli yersiz çok şey söylüyor ve istiyoruz.

Ortak kararların alındığı, yol haritalarının belirlendiği, plân ve projelerin yapıldığı yer ve zamanlarda konuşuyor, konuşuyoruz. Sorumluluk üstlenmeden, üretmeden ve vermeden, istiyoruz. Ondan sonra da anlamayı denemeden, anlaşılmamaktan dem vuruyoruz.

Hastalıklı kalp ve dilden sağlıklı söz çıkmıyor. Akıl, Kutsi Kaynak’larla beslenip aklıselim olamıyor.

Hayatta başarı ve başarısızlıklar birbirini kovalar. Bunu kabul etmeyip neticelere odaklanıyor, sonuçlarla fazla ilgileniyoruz. Elbette hata ediyoruz…

Olumlunuçlar sahipsiz kalmıyor. Herkes payından fazlasını alıyor. Muvaffakiyetsizlikler ortada kalıyor. Mazeretler başlıyor:

“Ben söylemiştim. Beni dinlemediler. Arkadaşlar, müdür, patron yanlış düşünüyor. Ben bu işleri biliyorum.”

Kaliteli insanlarda bunları duymuyoruz. Kusurları paratoner gibi kendileri kabulleniyorlar. Çevrelerine ümit ve moral aşılıyorlar. “Arkadaşlar daha fazla ve plânlı çalışırsak, görevlerimizi paylaşırsak problem çözülür” diyorlar.

Sözlerimizi fiillerimiz destekliyor mu? İşte o zaman her söylediğimiz söz, ihlâs yani samimiyet elbisesini giyiyor demektir.

İnsanlar kalp ve ruhlarıyla konuşanları unutmazlar. Bir araya gelerek güzellikleri çoğaltırlar..