Bence bugünkü cemiyetimizin en büyük eksikliği, bir erkek çocuğunun babasının artık onun hocası olamayışıdır. Elli yıl önce(1900’lerin başları), ailelerin çoğu çiftliklerde otururken ve karınlarını doyurup sıcak bir evde yaşayabilmeleri için hep birlikte olmak zorunda iken, çocuklar babalarını gayet iyi tanımak fırsatını bulurlardı. İşte o sıralarda çocuğun en iyi arkadaşının annesi olduğuna inanıldığı gibi, en iyi hocasının da babası olduğuna şüphe yoktu.

Babam günlük işlerini görürken yanında bulunmam sayesinde bilgimi artırdığım bir gerçektir. Bana öğrettiği şeylerin çoğu bugün işe yaramayabilir; azgın bir atı dizginlemek, ineği sağmak, toprağı kazmak, rüzgarlı bir günde tohum ekmek gibi..Bezelye, fasulye, mısır gibi sebzelerin nasıl yetiştiğini bilmek önemli olmayabilir.

Fakat ondan edindiğim, hâlâ faydalandığım bilgiler de var, kendi elinle yaptığın işlerden alınan zevk, duyulan gurur gibi. Babamdan öğrendiğim en önemli şey, sorumluluğun anlamı ve omuzlarıma yüklenen bu konunun uyandırdığı histir.

Ancak, babamın bana sadece nasıl çalışmam gerektiğini öğrettiğini sanmayın. Her bahar bize gelen kuşların, çiçek ve tohumların adlarını, onların neye yaradığını hep ondan öğrendim. Hepsinden önemlisi, insanı Tanrı’ya yaklaştıran tek gerçeği de aşıladı; Merak etmeyi!

Yıllar önce son lamba sönüp herkesin sıcak yatağına girdiği bir Kasım gecesini hatırlıyorum. Babam birden yataktan fırlayıp, pencereye koşmuştu. Birkaç saniye sonra da herkesi uyandırıp kaldırdı. “Dışarı” diye bağırdı. “Giyinmeye boş verin. Sadece üzerinize bir şey alın. Çabuk”

Dışarı çıkınca her tarafı örten sisten ve mehtaptan başka bir şey görmedik. Babam “dinleyin” dedi. Mehtabın ışığında uçan bir sürü yabani ördek. Babam; “Binlerce ördek” dedi.

Sıcak yatağımıza girmek üzere içeri girince de sadece, “Bence bu manzara bir kaç dakika titremeye değer” dedi.

Bugünkü hayatımızda çocuklarımıza bu şekilde babalık etmek için ne vaktimiz var, ne de isteğimiz. Bu çok acı bir gerçektir. Yıllar geçtikçe de çocuklarımıza ayıracağımız vaktin daha da azalacağını bilmek ise büsbütün acıdır.”

H. Gordon Green

Bütün Dünya Mecmuası

1973- Sayı:10