Nefsimize haz veren şeyler günahlar ise, ondan daha şiddetli ve meşru helal lezzetler bulamazsak terbiyede başarılı olamayız.

Gençler ve çocukların elindeki oyuncak ya da çok hoşlandıkları bir şeyi alıp, yerine daha mutlu olacakları zararsız, faydalı güzellikleri veremezsek onları kazanamayız. Ortak duyguları mutlaka bulmalıyız.

Hazreti Mevlana ne güzel söylemiş; “Aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguları paylaşanlar anlaşır.”

Aklımızın ürettiği doğrular, kalp ve duygularımızla sulanıp büyütülmezse gerçek de olsa bizim hayatımızda davranışa dönüşemezler.

Çevremizde birçok insan olabilir. Fakat kaç tanesi dostumuzdur? Oysa ne kadar çok dosta muhtacız… Nizamî’nin dediği gibi; “Dost, rahatlık veren bir merhemdir.” Bu ilâca o kadar ihtiyacımız var ki, anlatamayız.

Öyleyse sahip olduğumuz değerleri başkalarıyla paylaşırken, onların kalplerine dokunmalıyız. Duygu elektriğimizi aktarmalıyız. İfadelerimiz mantıklı olmalı, fakat kalpten çıkmalıdır.

Ömer Sevinçgül kardeşim soruyor; “Akla iyilik edeceğim diye kalbe darbe vurmak akıllılık mıdır?” Elbette değildir. Öyleyse gönül diliyle yıkanan sözler etkili olur, paylaşılır.

İnanç hayatımızda kullandığımız seccadeler, tespihler, namaz örtülerimiz, kıyafetlerimiz önce içimize sonra çevremize güzellik yansıtmalıdır. Temiz olmalı ve arzu uyandırmalıdır.

Müslüman olarak ibadet hayatımız haz yüklü olmalıdır. Yaptığımız ibadetlerden önce kendimiz zevk almalıyız. Zaten bu güzellikler ibadetlerimizin içinde bol miktarda vardır.

Kelime-i Şahadetin dudaklarımızdan kalbimize dökülüşünü duymak ve bu mutluluk pınarının musluğunu kanıncaya kadar açmak lâzımdır.

Namaz, hele sabah namazı, erkenden kalkıp camiye giderken bütün canlıların uyanışına tanıklık etmek ne büyük bahtiyarlıktır. Kuşların cıvıltıları ezan seslerine karışır. Kâbe’nin güvercinleriyle kılınan o namazı kim unutabilir?

Hac ibadetindeki duygu selini gözlerimiz yaşararak her defasında hatırlarız. Tavaflar, saylar, tamamlanan umreler, Arafat vakfe ve duaları, ağlamaları, Müzdelife, Mina hatıraları, taşlanan şeytan ve kesilen kurbanlar, hacda kurulan dostluklar devamlı hatırlanmalıdır. Bütün dünyanın çok özlediği kardeşliğin, her coğrafyadan kabeye dolan insanların kalbinde nasıl sağlandığı herkese gösterilmelidir. Zira “Hacda herkes velidir.”

Zekât’ın tatlılığını, gerçek sahiplerine haklarını verdiğimizde, muhtaç kardeşlerimizin gözlerinde ve yüzlerinde görebiliriz. Kalbimizdeki maddî ve manevî bağımlılıktan böylece kurtuluruz. Zekâtın yıkaması ile mallarımız temizlenir. Fakirin çorbası kaynar, söküğü dikilir ve yüzü güler. Kurulan zekât köprüsüyle suçlar azalır Ramazanda.

Oruç, bilhassa Ramazan Orucu, sahur ve iftar yemekleriyle, davet edilen dost ve fakirlerle bereketlenir. Kılınan teravih namazlarındaki coşku ve salâvatlar ve ilahilerle gönüller ötelere geçer.

İstanbul’da, 18. yüzyılda, elcilik yapan bir Fransız “ Dünyada cennet ve melek görmek isteyenler Ramazanda İstanbul’a gelsinler” diyerek hatıralarını anlatır.

Seyredin Kur’an okuyan masum çocukların yüzlerini.

Koklayın oruçlu masumun nefesini.

Kucaklayın, dokunun fakirin ellerini.

Okşayın yetimin başını.

Cennet köşesi olan ve ibadet edilen evlerinizde kapıda karşılayın, rızk kazanmak için işine gidip dönen eşlerinizi.

Selam vererek, tebessüm ederek girin evlerinize. Küçük hediyeler vererek arttırın çocuklarınızın neşesini. Çiçekler büyüklerin olsun, oyuncaklar küçüklerin elbette. Özenerek koklanarak konsun güller vazolara.

Derslerimiz, ruhlarımızın rahatladığı, kalp ve beynimizin doyurulduğu ve sıcak çaylar yudumlanırken, çaydan demli sohbetlerin yudumlandığı ortamlardır.

Okuma programları, ortak problemlere çözümler üretilen anlardır. İnsanlar ve Müslümanlar buralardan sevgi, yardım, eğitim alırlar. Vefalı gönüllerden akan zekâtlar, sadakalar yerlerine ulaşır. Karşılık beklenmeden üretilen güzellikler incitilmeden muhtaçlara gider.

Evet, kısacası müminler bahtiyar, birlikte oldukları insanlar mesutturlar. Her hareketleri Rablerinin rızasına yöneldiği için ürünleri bereketlidir. Çoğalır ve bütün yaratılanları kuşatır.

Kin, nefret, düşmanlık, bencillik yaşamaz bu topraklarda. Temiz, pak ve aydınlık yoldur. Kur’an ve Sünnet yolu saf duru ve berrak olup, gerçek bahtiyarların yoludur.

Eğer gördükleriniz böyle değilse, olmalıdır diyor, dualarla selâmlarımı yolluyorum. Allah(CC)’a emanet olunuz kardeşlerim.

8/05/ 2009

HİLMİ ARKIN