Soru: Son zamanlarda ortaya çıkan Louis Gurdiya ve C. Kanavati’nin telifi olan (Müslümanlık ile Hıristiyanlık arasında dini Düşünce Felsefesi) kitabının 1.cildinin 42. sayfasında[ Osman b. Affan (R.A.), hilafeti zamanında Kur’an ile ilgilendi. Onu surelere ve ayetlere ayırdı. Sureleri uzunluklarına göre sıraya koydu. Önce uzunlarını, sonra kısalarını sıraladı. Böylece..] denilmektedir. Bu kitapta oynanan oyunun yerini açıklar mısınız?

Cevap: Kur’an ilimlerini öğreten İslam âlimleri ve bunlardan Şafii olan Celalü’d-din-i Süyuti gibi zatlar bu mevzuu büyük bir idrak ve anlayışla iyice incelediler. Ben yukarıda adı geçen kitabın müelliflerine verilecek İslami cevabı mü’min ve Müslüman olan üstad Abdü’l-Mün’im Şimis’in Suyuti’nin El-İtkan Fi ulümi’l-Kur’an’ın'dan kısalttığı kitabından iktibas ediyorum. Ve bu iki müellifin sözlerini reddederek diyoruz ki; Surelerdeki ayetlerin tertip ve düzenini Allah Rasulü’nün ( Sallallahü Aleyhi Vesellem) emri ile olmuştur. Cebrail (Aleyhisselam) her ayeti indirdiğinde “bu ayet şu surenin şu ayetinden sonra yazılacaktır” diye bildirmesiyle Allah Resulü (Sallallahü Aleyhi Vesellem) kendine indirilen Kur’an ayetlerinin, bugün elimizde bulunan mushaflardaki tertip ve düzende olduğu şekilde ashabına öğretiyor ve telkin ediyordu.

Bundan açıkça anlaşılıyor ki sahabe-i kiramın ve özellikle Hz. Osman (Radiyallahü Anh)’ın çalışma gayretleri Kur’an'ın sıra ve düzeninde değil, onu bir yere toplamak hususunda olmuştur. Çünkü Kur’an Levh-i Mahfuz’da bu tertip üzere yazılıdır. Allah, Kur’an-ı defaten (toptan) dünya semasına indirmiş; sonra ihtiyaç oldukça oradan da ayrı bölümler halinde indiriliyordu.

Kur’an’ın inzalinde takip edilen sıra, surelerin diziliş sırasına göre değildir. Ayetlerin yerlerine konması ancak vahy ile olmuştur.

Bundan açıkça anlaşılıyor ki, yukarıda açıkladığımız şekilde bu işte Hz. Osman (Radiyallahü Anh)'ın eli yoktur. Hatta peygamber (Aleyhissalatü Vesellem)’ın eli de yoktur. Resulullah (Sallallahü Aleyhi Vesellem) bu sıraya göre okuduğu hususundaki mütevatir (yalan söylemekte birlik kurmaları aklen mümkün olmayan bir topluluğun verdiği haber ) nakillerden yakin yani şüphesiz ve sağlam bilgi meydana gelmiştir.