(Şerafeddin Kartal Ağabey anlattı.)

Kütahya’da adına “Hacı Hıfzı Kur’an Kursu” külliyesi yapılan, hayırsever bir vatandaş olan ve bütün Kütahyalıların tanıdığı Hacı Hıfzı Efendiyi ziyarete gitmiştik. Yaşlı ve hasta olan bu zat yatağının üzerinde bize şu hatırayı anlattı:

—Urgancı Kara Faruk ve Tuzcu Abdullah Efendi ile birlikte Üstad’ı ziyaret etmek için Eskişehir’e gittik. Üstad’ın kaldığı Yıldız Oteli’ne vardık. Otelde odalar sıralıydı. Bir oda tahmin ederek kapısını çaldım. Ben açılan kapıdan içeri girerken biraz arkada kalan arkadaşlarım, polis takip eder endişesiyle, gelememişlerdi. İçeride Üstad, talebeleriyle birlikte ders mütalaa ediyorlarmış. Ben de iştirak ettim. Ders bittikten sonra: “Efendim, Kütahya’dan sizi ziyarete geldim.”dedim. Hoca Efendi:

“—Kardeşim, eserleri temin edip okusanız daha fazla fayda temin edersiniz” dedi. Bu ara, kendisine hediye olarak getirmiş olduğum üzerinde Kur’an hattıyla İhlâs Suresi yazılı olan kâğıda sarılı bir çini tabağı uzatarak:

“—Efendim, bu hediyeyi de size getirmiştim, dedim.

Eline aldı, ambalajını açtı. “Maşallah, ne kadar da göz nuru dökülmüş.”diyerek takdir etti ve dedi ki:

“—Kardeşim, senden bu hediyeyi alsam, benim yeryüzünde ne dikili bir ağacım ne de çakılı bir çivim var, bunu nereye asayım. Amma senin bu hediyen reddedilmez, ben bunu kabul edeyim. Artık bu benim malımdır, tekrar sana hediye etmiş olayım.”dedi.

Hasta yatağında yatan Hıfzı Efendi, bu hatırayı anlatırken ağladı. Sonra bir müddet sakin kalarak konuşmadı. Derin bir nefes aldıktan sonra dedi ki:

—Kardeşlerim, dünya bu zata o kadar güldüğü halde, tenezzül etmeyip elinin tersiyle onu ittiği için elbette ki Allah, o zatın sözlerine müessiriyet vererek kalplerde ve gönüllerde tesirini göstermiştir.

Müsaade isteyip ayrıldık. Kaderin bu dünyada müsaade ettiği son görüşmeymiş bu. Hacı Hıfzı Efendi, yaklaşık on gün sonra Hakk’ın rahmetine kavuştu.