Eserlerini fahri yazdılar,

Masonlar bu yüzden gayet azdılar,

Gece gündüz durmadan kuyu kazdılar,

Kendileri gark olsun yerin dibine.

 

Din, ahlâk, fâzilet gösterdiği yol.

Ezelde yüklenmiş imanı çok bol.

Her kime o zat uzatırsa kol,

İman nuru onun dolar kalbine.

 

Başka şeyhler gibi inâbe vermez,

Gönüller fetheder kimseler görmez,

Nur talebeleri bitmez tükenmez,

Yayılmıştır bunlar cümle cihâne.

 

Tuttukları yol, Kur'ân yoludur,

Onların kalbleri îman doludur,

Bu zümre milletin hangi koludur?

Onu açıklamak lâzım meydane.

 

Tarikat, cemiyet, partileri yok,

Masonlar gibi de locaları yok,

Hiçbir teşekküle kayıtları yok,

Sarılmış cümlesi Kur'ân yolune.

 

Siyasete bunlar asla karışmaz,

Muhalif işlere biri yapışmaz,

Gayri meşrû işe zaten çalışmaz,

Mûtidir cümlesi üstadlerıne.

 

Her yerde vardır nur talebesi,

Gençlik Rehberini okur cümlesi,

Üniversitenin birçok kimsesi

Mâlik oldular ilm ü irfâne.

 

Ya niçin bu zata hücum ettiler?

Zindandan zindana çekip attılar,

Çifte nöbetçiler ona kattılar,

Bir ferd sokmadılar onun yanına.

 

Bunun hikmetini mü'minler anlar,

Burada yazmağa ne lüzumu var.

Her şey malûmdur ki, mutlak zıddı var,

Nur ile zulmet de gelmez yan yane.

 

Böyle kurulmuştur bu çarh-ı felek,

Kimi şeytan olur, kimisi melek.

Ezelde bu işler olması gerek,

Gelmişiz burada biz imtihâne.

 

Herkes nasibini elbet alacak,

Cennet cehenneme kimler dolacak?

Münkirler, mü'mine düşman olacak,

Hak zâhir olacak mahşer yerine.

 

Vâris-i Enbiyâ Bediiizzaman,

Onun eserleri tefsir-i Kur'ân,

Bugün Türkiye'de odur nur saçan,

Din düşmanları kudursun yine.

 

Doksan yaşında bir pîr-i fâni,

Has elhas olmuş sâfi nurâni,

İlim deryâsının bahr-i ummani,

Risâle-i Nurlar işte meydane.

 

Yüz otuzdan fazla te'lifatı var,

Okuyan mü'mine feyizler saçar,

Hele bir eser var, ismi: «Zülfikâr»

Din düşmanlarının vurur beynine.

 

Pakistan'a kadar eser yayıldı,

Gaflet uykusundan çoğu ayıldı,

Mucizevî eser gören bayıldı,

Yeniden bir nur saldı cihâne.

 

Risâle-i Nur'dan okuyan kimse,

Yolunu şaşırmaz eğer mü'minse,

Zındıklar, dinsizler mûcize görse

Ebû Cehil gibi yine fayda ne.

 

Veysel Karanî Yemen'den gelir,

Muhammed aşkına canını verir,

Bu bir esrârdır ki, erenler bilir

İlimle, tahsille gelmez meydana.

 

Bediüzzaman'da o âşiklerden,

Onun çün pervâsı yokdur kimseden,

Bir mü'min eğer ki geçerse serden,

Metelik vermez cümle cihâne.

 

Hâlık'dan korkan, kimseden korkmaz,

Lâkin bu söz öyle lâf ile olmaz,

Her kimin kalbine mâsiva dolmaz,

İşte o kendini atar meydane.

 

Bu yolda kelleyi vermiş niceler,

Hâlık dostlarını imtihân eder.

Dünya malını her kim çok sever,

Aşkullah onun girmez kalbine.

 

Bu işlerin altı doludur hikmet,

Kolay alınmıyor, biliniz cennet.

Büyük veliler çekti çok zahmet,

Ne âbid, zâhidler düşmüş zindane.

-devam edecek-