Bugün benim değildir. Bu günü elimde tutamam, akşam olunca uçar gider bu gün elimden. Fakat bu gün benim bir sahibim var. O, bütün günlerin akşam olduğu yerde beni alır, yeni bir günün sabahına çıkarır.

Bu dünya benim değildir. Dağları, taşları, yağmurları, çiçekleri, baharları, kışları benim değildir. Onları kendime bağlayarak alıkoyamam. Kendimi onlara bağlarsam, her günün, her ayın ve her yılın sonunda beni alır götürür onlar. Fakat bu dünyada benim bir sahibim var. Onları, yeri ve zamanı gelince bana ikram eder. Böyle bir sahibe sahip olmak dünya ve içindekilerden daha hayırlıdır?

Bu rüya benim değildir. Karanlık gecelerin güneşle aydınlandığı ve içinde bir beşik gibi sallanıp durduğum bu dünya salıncağında gördüğüm rüyalar benim değildir. Çünkü onlar ya geçmiş zamanın gölgeleri olarak bana gösterilir ya da bir günün sonunda ruhuma yüklenen ve beni egzotik âlemlere götürerek dinlendiren âlemler olarak izletilir. Hele hele bir de geleceğe ait rüyalarım vardır ki, onlar ise hiç mi hiç benim değildir. Çünkü bu gün gördüğüm ama gelecekte çıkacak olan rüyalarımı ancak geleceği elinde tutan sahibim bu gün gösterebilir.

Bu gün benim değildir. Bu dünya benim değildir. Bu rüyalar benim değildir. Fakat bu gün bu dünyada ve içinde gerçeklerin de olduğu rüya gibi bu âlemde, "bende, benden içeri bir bene" sahip olmanın mutluluğunu yaşıyorum.

Aslında insanın kendini fark etmesi, ona sahip olanı fark etmesinden başka bir şey değildir. Bir karpuz çekirdeğinin kendi içinde bir karpuzu keşfetmesi, kendi dışında bir karpuzu keşfetmesi kadar harikadır. Bunu keşfeden karpuz çekirdeğinin aslı ise rüya gibi olan bu dünya bostanında, geçiş zincirinin bir halkasında siyah bir nokta olarak yerini almaktan başka bir şey değildir.

Hayat denen şey, bir varlık için, kaderin ona tayin ettiği yerde ve zamanda kudret-i İlahi ile bir an yaşamak ve onun bakışları arasında, onun kameralarına bir an görünmekten ibarettir.

Dikkat edelim resimler sade, fotoğraflar net çıksın. Videolar ise bir tıklama ile bütün hayatımızı bir beste ahenginde ve bir bahçe güzelliğinde göstersin.

Ne başında ne ortasındayız onun,

Her sayfada bir başlangıç, bir sonun.

İnsan her ne kadar düşüp kalksa da

Gün aydınlık, yol düz, mesafe uzun.