Merhum peder güler yüzlü, tatlı sözlü kahraman

Rus harbini anlatırdı, zâbit imiş o zaman

Bir gün yine savaş olmuş, Moskofları yenmişler,

Akşam vakti yürümüşler, bir ovaya inmişler.

At sırtında babam çıkmış şehitleri saymaya,

Mecrûhları toplamaya, sedyelere yaymaya.

Uzun boylu, gayet yiğit bir neferi var imiş.

Hiç yanından ayrılmazmış, koca Türkoğlu "Memiş"

Cenk yerinde sessiz, sessiz dolaşırken ikisi,

Pek yakından kulağına gelmiş bir insan sesi.

Bakmış, düşman ordusundan bir yaralı asker var,

Benzi uçmuş, kan içinde, bir düziye hırıldar,

-"Allah için bir yudum su, ölüyorum bir yudum!"

Böyle şeye pek acırdı, dayanamazdı merhum.

Altındaki at üstünde mataraya el atmış,

Neferine "ver şu suyu" demiş, ona uzatmış.

Nefer koşmuş yaralıya su vermeye, eğilmiş.

O görmeden mel'un herif bir davranmış, dikilmiş,

Meğer alçak silahını babacıma çevirmiş;

Memiş suyu uzatırken; kurşun fesi devirmiş.

At irkilip geri durmuş, babam gülmüş ve demiş;

"-Kurşun bizim ayak teri, sen suyunu ver Memiş"

Ali Ulvi Elöve(1881-1975)

Kaynak

Dini ve Milli Şiirler Antolojisi

Rıza Akdemir

TDV Yayınları

Ankara-1991

Not: Bu büyük insaniyeti gösteren, şairin pederi Mustafa Fevzi Efendi'nin ruhuna bir Fatiha göndermeniz ricasıyla…