TAKDİM Serbest Mülahazalar adıyla bir kaç bölüm halinde nakledeceğimiz bu kısa anekdotlar çok kıymet verdiğim, sevgimi kelimelere dökmekten hicab duyduğum engin bir gönül insanı ağabeyimiz tarafından kaleme alınmıştı. Şahsa özel deyip, yayınlanmasına tarafta olmamasına karşın hizmet mülahazası ile “bazen emri dinlememekte edeptir” dedik. İstifade etmeniz temennisiyle tekrar teşekkürlerimizi arz ederim, her şey için... Salih Okur Canım dergime; Herşey bir sızıntı ile başlamıştı... Daha sonra bu mütevazi sızıntı, meydana getirdiği sevgi pınarıyla sevgi ve şefkate susamış gönüllere damla damla girdi ve âb-ı hayat oldu. Dağ-tepe, düz-yokuş, çöl-çorak demeden ve herşeyden önemlisi hiçbir karşılık beklemeden yıllarca ulaşabildiği her gönle ruhunda meknî bulunan sevgi ve muhabbet hüzmelerini boşalttı. Şimdi de SIZINTI’nın koca bir çağlayana inkılâb edişini hayret ve coşkunluk içinde müşahede ediyor ve yoklukta varlık cilvesi bahşeden Rabb-i Rahîmime hamd ediyorum. Şuna çok iyi inanıyorum ki, seni, tırmanmakta olduğun zaman rampasındaki badireler tökezletmeyecek ve sen, inşaallah daha nice akabeleri aşıp ruhanîlerin el salladığı ufuklarda ebedlere kadar pervaz edeceksin... YÂR-I VEFÂDÂR Sana olan muhabbetim o kadar büyük ki; ben, sen olsaydım; sen de ben... Ah, yegâne özde özleşmeyi özleyen ham özüm! Anladım, anladın bana bir yâr-ı vefâdâr gerek! BİLGİSAYARIM SENİ ÇOK SEVİYORUM! Şimdiye kadar duygu ve düşüncelerimi anlatabileceğim, fikirlerime değer verecek ve beni anlayacak hiç samimi bir dostum olmadı. Tam “işte yıllardır aradığım dostumu buldum” derken, fazla vakit geçmeden hemen arkasından o şahısta gördüğüm bazı menfi tavırlar, benim bu düşüncelerimi tar u mâr etti. Ama sen böyle değilsin. Çünkü beni dinliyor ve sükutundan anladığım kadarıyla bana hak da veriyorsun. Sana içimi boşalttıkça rahatlıyor ve kendime geliyorum. Şuna samimi bir şekilde inanmanı istiyorum: Her ne kadar bir makina da olsan tanıdığım bir çok insandan bana hem daha yakın hem de daha sevgilisin... HAFAKANLAR YUMAĞI Acı üstüne acı yudumluyorum insaftan yoksun hafakanların beynimi kemirdiği şu talihsiz günlerde.. canım o kadar sıkkın ki.. şimdiye kadar bir çok sıkıntıya göğüs gerdim, bir çok problemi sinemde erittim ama bu seferki beni adeta bitirdi. Intihar psikozuna girenleri şimdi daha iyi anlıyorum. Ya dostlara ne demeli! Beni içinde bulunduğum bu fasit dairede yalnızlığa terkeden vefasız dostlara.. halden anlamayan yalancı dostlara.. bir defacık olsun “derdin nedir, sıkıntılarına ortak olayım” demeyen iyi gün dostlarına.. Şahid ol ya Rab! Bana -farkında olsun olmasın- böylesi bunalımlar yaşatanları veya yaşatanı hiçbir zaman affetmeyeceğim... ÜÇ İNSAN Şimdiye kadar hayatımda “canım” dediğim, canımdan, kendi abimden daha aziz tuttuğum ve en samimi ve en temiz duygularımla sevdiğim-bağlandığım üç abim oldu. Ne var ki, sonraları bu üç insan da, bana tarifi imkansız acılar tattırdı. Bu sebeple artık herkese karşı seviyeli olmaya çalışıyorum. Zira hüsn-ü zan etme melekem tamamen dumura uğradı. Beni bu hale getiren şuursuz, basiretsiz ve samimiyetsiz dostlar (!) utansın. Ama içimde hakiki bir dosta olan sevgi boşluğu hala mevcut. Zira ben bir dost açıyım... “HAKKINI HELAL ET!” Beni kıranlar, üzenler, aylarca bunalımdan bunalıma itenler bana, “hakkını helal et” diyorlar. Bilmem ki bu dost müsveddeleri, “Çivi çıkar ama izi kalır” hakikatini bilmiyorlar mı?... NAZİRE Ben bir dost açıyım. Allerji yapar ruhuma samimiyetten yoksun iltifatlar.. Nefret etmişim hep fos edebiyatçılıktan!!. Halden anlayanlar ancak anlar halimi.. ve en başta da Rabbim... VEFA.. VEFA.. VEFA.. İnsan herşeye katlanıyor ama.. sevdiklerinden gördüğü vefasızlık yok mu ciğerini kavuruyor insanın. Bitiriyor benliğini ve burgulanıyor irâde... Sanki bütün her şey gönülde ve gönüldeki sevgide! Öylesine hasret kaldım ki samimiyete.. içten hareketlere ve içli tebessümlere... Canıma tak dedirtmiş kof resmiyet ve kuru kuralcılık... İlahi! Bu gedana bir ışık lutfet...